Rekolekcje ze spowiedzią generalną

Chrześcijaństwo podkreślając wagę czystości przypomina, że o dobru moralnym i czystości serca małżonków nie decyduje poziom zadowolenia związanego z przyjemnością seksualną, ale decydują wewnętrzne wartości, którymi człowiek żyje i które mają wpływ na budowanie coraz głębszej więzi między mężczyzną a kobietą. Czystość tworzy się w wewnętrznym dostrzeżeniu wartości. Miłość jest więc tutaj darem, w kierunku odkrycia Boga ( Jan Paweł II, 2008, s. 81). Kultywowanie szczerym sercem cnoty czystości stanowi warunek miłości i nierozerwalności małżeńskiej, oraz jest godnym środowiskiem przekazywania życia. Czystość nie oznacza odrzucenia, albo pogardy wobec ludzkiej płciowości. Czystość jawi się jako pewna energia duchowa, która jest zdolna bronić przed niebezpieczeństwami egoizmu i agresywności, ale także potrafi kierować ją ku pełnemu urzeczywistnieniu (Paweł VI, 1999, nr 21; Jan Paweł II, 2000, nr 32-33). Czystość jest tym, co sprawia iż osobowość jest harmonijna, dojrzewa i wypełnia się wewnętrznym pokojem, pomaga również rozwinąć prawdziwy szacunek względem samego siebie i uzdalnia do szacunku dla drugich, widząc w nich osoby godne czci, ponieważ zostały stworzone na obraz Boży. Jeżeli w człowieku osłabia się czystość, jego miłość staje się coraz bardziej egoistyczna, prowadzi to do pragnienia zaspokajania przyjemności. To dlatego czystość domaga się osiągnięcia panowania nad sobą, które jest pedagogią ludzkiej wolności. Człowiek jest zatem wezwany do praktykowania cnoty czystości i budowania na niej fundamentów życia (Benedykt XVI, 2007, s. 8).